Rozdział 8

 Patrz Em! Wesołe miasteczko już rozstawiają- Wskazała zza tylnej szyby Julia.

-No w końcu… Przyjedziemy tu jutro?- zaśmiała się nastolatka.

-No jasne.

Chłopaki z przodu zaczęli się cicho śmiać.

-Z czego się śmiejecie?- Julia.

-No okay może i to dziwnie brzmi , że nastolatki chcą jechać do wesołego miasteczka, ale.. my jesteśmy inne niż reszta dziewczyn- zaśmiała się Emily.

Chłopcy nie odpowiedzieli.

Zaparkowali samochód na najbliższym parkingu.

-No to gdzie idziemy?- Julia złapała Nialla za rękę.

-Zobaczysz- blondyn puścił jej oczko.

-Nie mówcie że idziemy do…- Em zacięła się gdy kierowali się w kierunku wesołego miasteczka.

-Serio? I to my jesteśmy za stare?- Julia.

- Czy my powiedzieliśmy, że wy jesteście za stare?- Harry.

Cisza.

-No właśnie- chłopaki.

***

-To gdzie idziemy najpierw?- Harry.

-Może na…. Niech dziewczyny wybierają- Niall.

-Tam gdzie zawsze?- Emily się zaczęła szczerzyć.

-Samochodziki?- Julia.

-Jasne- dziewczyny poszły szybkim krokiem, a tuż za nimi ciągnęli się blondyn i loczek.

*Jakiś czas później*

-Byliśmy już na wszystkim- Julia.

-Nie prawda- Harry.

-Byliśmy- Emily trzymała się zdania przyjaciółki.

-Nie… Jeszcze nie byliśmy na młynie- Niall.

-Odpuśćmy sobie… Już… Późno- Julia.

-Nie mów że ty się…..- Harry zaczął się śmiać.

-Co ja?- Julia.

-Boisz się?- Niall.

-Wcale nie- Julia.

-Nie ma czego. Będę obok- Niall uśmiechnął się.

-Nie ja naprawdę popatrzę z dołu- Julia.

-Nie!- Niall.

-Tak- Julia.

-Skoro ty to i ja- Niall.

-Serio? Wszystko mogłeś zawsze ominąć tylko nie młyn… Kiedyś przed wylotem do innego kraju poszliśmy do wesołego miasteczka… No i cóż prawie spóźniliśmy się na samolot- zaśmiał się Harry.

-Naprawdę Niall idź mną się nie przejmuj- Julia.

-Bez ciebie nie idę- powiedział stanowczo Irlandczyk.

-No… Sama nie wiem- Julia.

-Chodź Jula, będzie fajnie- Emily.

-No dobrze- powiedziała nie pewnie.

Przez ok. 15 minut stali w kolejce. W końcu nadeszła ich kolej. Wsiedli. Gdy tylko maszyna ruszyła Julka złapała Nialla za rękę i mocno ścisnęła.

-Spokojnie. Jestem tu z tobą- Niall.

-Dziękuję – Julia.

Niall przytulił ją.

***

*W samochodzie*

-Było super- Harry.

-Jeszcze nigdy się tak dobrze nie bawiłam jak dziś- Emily.

-No. Było ekstra, Em może przyjdziesz do mnie na noc?- Julia.

-Dzisiaj? Jasnę… Tylko pójdziemy do mnie po moje rzeczy- Emily.

-To Niall jedź pod dom Emily- Julia.

-Czyli?- Niall.

-Kilka domów dalej- zaśmiały się dziewczyny.

-Okay- Niall

***

-Stań tutaj!- Emily wskazała żółty domek.

-Jasne- Niall.

-To dziękujemy za podwózkę i do usłyszenia- Julia.

-To ty też idziesz? A nie chcecie podwózki do ciebie?- Niall wyszczerzył swoje śnieżno białe ząbki.

-Przecież to kilka domów dalej… Damy radę- Julka się zaśmiała.

-No dobrze- Niall wysiadł z samochodu- To do zobaczenia kochanie- powiedział po czym pocałowali się.

Emily i Harry spojrzeli na nich a potem na siebie i zaczęli się śmiać pod nosem.

-No chodź już Romeo- Harry się śmiał z samochodu.

-Twoja Julia ci nie ucieknie- Em.

-Harry czemu ty siedzisz za kierownicą?-śmiał się blondyn.

-Teraz ja prowadzę- loczek.

-Ahh... No dobrze, cześć dziewczyny-Niall.

-Cześć- Harry.

-Pa.

 ***

*U Julii*

-Dzisiaj był najlepszy dzień w moim życiu- Emily położyła się na łóżku przyjaciółki.

-Wiesz co… Wydaje mi się, że wpadłaś Harry’emu w oko- nastolatka usiadła na brzegu łóżka.

-Myślisz?

-Noooo. On na ciebie tak słodko patrzy.

-Weś przestań- Emily.

-Uuuu ktoś mi się tu czerwieni- Julka dźgnęła palcem przyjaciółkę w policzek.

-Wcale nie!

-Nie nie… Załatwię ci go- Julia.

-Co?- Emily- Zaraz zaraz…. Po co ci ten telefon? Julia!- Emily rzuciła się na przyjaciółkę aby odebrać jej komórkę.

-Ja piszę tylko do Niall’a.

-Julia!

Jestem z kolejnym rozdziałem :)

Jesteście ciekawi co kombinuje Julia? Uda jej się zeswatać przyjaciółkę z loczkiem? Czy życie Julii będzie w końcu kolorowe? Zostańcie ze mną a wszystkiego się dowiecie w kolejnych rozdziałach :)

                                                                                                                              Maddie

 Witam wszystkich.... Bardzo przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam. Po prostu ostatnie zaliczenia w szkole, później nie miałam weny, po prostu nie umiałam nic napisać :/ i jeszcze do tego wyjeżdżałam niedawno. Ale jestem już z rozdziałem 7 i mam nadzieję, że wam się spodoba :) Mam prośbę...Jeśli czytacie to komentujcie bardzo mi na tym zależy. Za jakiekolwiek błędy bardzo przepraszam...

Miłego czytania ;)

   Rozdział 7

-Jak ja się cieszę, że zabierasz mnie ze sobą- mówiła podekscytowana wchodząc do domu Julii Emily.

-Również cieszę się, że ty się zgodziłaś- uśmiechnęła się nastolatka.

-Żartujesz? Ja miałabym się nie zgodzić? Przecież wiesz, że One Direction to moje życie.

-Wiem, wiem. Dlatego cię zabieram- dziewczyny się przytuliły.

-Tato wychodzę! Będę wieczorem- Julia krzyknęła po czym wyszły.

*U Nialla*

-Cześć Liam! Wchodź- Przywitał przyjaciela Niall.

-To jesteśmy wszyscy?- pytał Louis siedząc na kanapie w salonie.

-Z naszej piątki tak- zaczął nerwowo Niall.

-Będzie ktoś jeszcze?- Zdziwił się Harry.

-Chciałem wam zrobić niespodziankę- na jego policzkach pojawiły się rumieńce- Poznacie dzisiaj Julię- dokończył.

-No w końcu- Zayn.

-Już myślałem, że nigdy jej nam nie przedstawisz- zaśmiał się Louis.

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Niall od razu pobiegł w ich kierunku.

-Cześć słońce- na twarzy chłopaka był uśmiech od ucha do ucha.

-Cześć. Niall poznaj moją przyjaciółkę Emily. Em to jest Niall- Julia charakterystycznie kiwała ręką w kierunku chłopaka i przyjaciółki.

-Miło cię poznać- Niall i Emily ścisnęli swoje ręce.

-Chodźcie!

**

Julia i Emily zaraz za Niallem weszły do salonu. Na nie skierowane były cztery pary oczu.

-Chłopaki! To właśnie jest Jula, a to jej przyjaciółka Emily- Niall.

-Cześć!

-Miło cię poznać.

-Niall dużo o tobie opowiada- zaśmiał się Liam.

-Baaardzo dużo- również śmiał się Louis.

-Mi też miło was poznać- uśmiechnęła się Julia.

-Mi również- Emily.

Oczy Harry’ego  spoczęły tylko na jednym punkcie. Jego uwagę strasznie przyciągała niewysoka, ciemnowłosa dziewczyna stojąca u boku Julii. Emily. To ona była punktem Hazzy.

-Siadajcie- chłopcy rozsunęli się na kanapie.

-Chcecie coś pić?- Niall.

-Nie dzięki- dziewczyny.

-No to…. Opowiedzcie coś o sobie- uśmiechnął się szeroko Louis.

-A co chcesz wiedzieć- Julia.

-Hmmm…. Ile masz lat? Bo tym Niall się z nami nie podzielił- Louis.

-17- Julia.

-A twoja przyjaciółka?- Harry spojrzał na dziewczynę siedzącą przy Julii.

-Też  17- Emily mówiła niepewna.

Aż do wieczora dziewczyny siedziały z chłopakami i rozmawiały o dosłownie wszystkim. Harry przez cały czas podrywał Em. Jej to nie przeszkadzało… był on jej ulubieńcem.

*W domu Julii*

-Dzięki za zaproszenie na nockę- Uśmiechnęła się szeroko Emily siadając na łóżku.

-Nie ma za co… Wiesz musimy obgadać dzisiejszy dzień- zaśmiała się Julia.

-Nom, musimy.

-No to opowiadaj jak wrażenia. Hm… widziałam, że Harry wpadł ci w oko.

-Wcale nie- wzrokiem uciekała po ścianach Em.

-Nie…wcale… Z resztą ty jemu też się spodobałaś- uśmiechnęła się Julka- Chcesz coś pić?- zapytała po chwili.

-A co możesz zaproponować- śmiała się Em.

-Hm… woda, sok pomarańczowy, sok wiśniowy i chyba cola- zaczęła liczyć na palcach Julia.

-Sok… wiśniowy niech będzie.

-To zaraz wracam.

Julia poszła do kuchni. Wzięła z szafki dwie szklanki i butelkę z sokiem.

-Coś wam potrzeba? Bo idę do sklepu to może macie na coś ochotę?- Patryk wszedł do kuchni.

-Możesz kupić jakieś ciastka i chipsy.

-Paprykowe? -zaśmiał się tata.

-Jak zawsze, a ciastka oczywiście te polane czekoladą- Julka.

-Dobrze córcia.

Patryk wyszedł, a Julia poszła na górę do swojego pokoju.

-Proszę szklankę, a tu masz sok- Julka wręczyła przedmioty przyjaciółce.

-Dziękuję. Widzę ,że ty wybrałaś pomarańcza- śmiała się Emily.

-Tak wybrałam pomarańcza- Julka otwierała butelkę.

-Twój telefon chyba pikał, znaczy sms-a dostałaś- Em wskazała torebkę leżącą na biurku.

Nastolatka podeszła po komórkę. Po czym odczytując sms-a uśmiechnęła się.

-To Niall… Pyta czy jesteśmy jeszcze razem- Julia.

-Niby po co mu to- Emily zdziwiła się i podeszła do koleżanki

Nagle do drzwi zadzwonił dzwonek. Dziewczyny zbiegły szybko na dół.

-No cześć- wyszczerzyli się Niall i Harry gdy Julia otworzyła drzwi.

-Cześć?! Co wy tutaj robicie?- Emily.

-Przyszliśmy po was- Harry.

-To my gdzieś idziemy?- Julia zdziwiła się wizytą chłopców.

-Tak idziemy- uśmiechnął się blondyn.

-A można wiedzieć gdzie?- Em.

-Powiem tyle… to niespodzianka- Hazza.

-Bardzo śmieszne- dziewczyny.

-No już bierzcie co potrzebujecie i widzimy was za 10 minut najpóźniej na dole- Niall.

Chłopacy poszli. Z tego co zauważyła Julia przez okno, stali przed domem.

-O co chodzi?- Emily.

-Myślisz, że ja wiem. O to samo mogę zapytać ciebie.

-A co z twoim tatą? Jak przyjdzie a nas nie będzie może się niepokoić- Emily.

-Szczerze mówiąc przyzwyczaił się, że wychodzę bez mówienia gdzie, ale jednak się zmieniłam. Masz rację poczekamy na niego- uśmiechnęła się Julia wychodząc z pokoju.

Dziewczyny zeszły na dół i razem w czwórkę czekali na Patryka.

*10 minut później*

-Gdzieś idziecie?- zapytał tata Julii nie zauważając jeszcze chłopców, których zakrywały krzaki.

-Tak z chłopakami- Julia wskazała Nialla i Harryego.

-Z kim?- wychylił się lekko Patryk- O matko! Nie zauważyłem was, przepraszam- śmiał się Patryk.

-Dzień dobry- chłopacy.

-Cześć chłopaki.

-To my idziemy- Julia.

-O której wrócicie?

-Ich się pytaj- Julia wskazała chłopców.

-Odprowadzimy je- Niall.

-Niech się pan nie martwi, przy nas są bezpieczne- uśmiechnął się Harry.

-No ja myślę- Patryk wszedł do domu.

**

-To gdzie idziemy?- Emily.

-Zobaczycie- Harry.

Pieszo szli jakieś 3 minuty. Później wsiedli do samochodu blondyna, który stał na parkingu przy supermarkecie.

 ***

Jak myślicie... Harry i Emily czują coś do siebie? Jaką niespodziankę mają chłopcy? Czy życie Julki już całkowicie się ułoży? Zostańcie ze mną a na pewno się dowiecie w kolejnych rozdziałach ;)

Cześć!
Bardzo, ale to bardzo przepraszam za tak długą nieobecność. Na swoje usprawiedliwienie mam jednak szkołę. Ostatnie dwa tygodnie też nie byłam w stanie nic napisać z powodu choroby :/ Mam nadzieję, że rozumiecie mnie i wybaczycie.
Więc jestem z 6 rozdziałem! Mam nadzieję, że nie będziecie się z nim nudzić i zostawicie coś po cobie. Bardzo zależy mi na komentarzach. Zapraszam do czytania i komentowania :)

Rozdział 6

Była już 10. Julia była gotowa do wyjścia. Jednak miała jeszcze dwie godziny.

*Pukanie do drzwi*

-Proszę!

-Julcia, musimy porozmawiać- mówił zdenerwowanym głosem Patryk.

-O co chodzi tato?

-Chodzi o mamę. Musimy coś z nią zrobić i żyć jak normalna rodzina.

-No przydałoby się. Nawet już zapomniałam, że mama mieszka z nami. Zero kontaktu-Julia posmutniała.

-Będzie dobrze córcia, będzie dobrze- powiedział przytulając córkę mężczyzna po czym wyszedł.

*W salonie*

-Kochanie! Musimy porozmawiać!- stanowczym głosem powiedział Patryk.

-O co chodzi?

-Musisz znów zacząć chodzić na terapie, lepiej szybciej niż aby było jak ostatnim razem.

-Po co? Ze mną jest wszystko dobrze- Odpowiedziała oburzona Amanda.

-Właśnie po to aby nie było źle!

-Nigdzie się nie wybieram!

Patryk westchnął i poszedł do kuchni.

*U Julii*

-Dostałam sms- mówiła podnosząc telefon.

***

-Masz ochotę się dzisiaj spotkać?

-Jasne, czemu nie. Tylko jakoś popołudniu bo jestem umówiona na 12.

-To super. Przyjdę po ciebie o 16.

-Fajnie, to do zobaczenia.

-No, do zobaczenia.

***

-Gdzie idziesz Jula?- Patryk krzyczał z kuchni.

-Do Gabi!- dziewczyna ubierając buty.

-A kiedy będziesz?

-Nie wiem, bo później też wychodzę.

-Obiad będzie na 15- tata.

-Ok. Postaram się być.

Wyszła. W parku czekała już na nią Gabriela.

-Cześć!- Gabi.

-Cześć, no to opowiadaj. Dlaczego ty jesteś taka płochliwa jeśli chodzi o Angie?- zapytała Julia.

-To było gdy miałyśmy jakieś 7 lat. Nie miałam żadnej koleżanki. No i pewnego dnia do mojej klasy doszła właśnie Angelina. Usiadła do mojej ławki i się zakolegowałyśmy. Byłyśmy nierozłączne. Później gdy miałyśmy jakieś 10 lat, jej tata zginął w wypadku. Od tamtej pory Angie się tak buntuje, a mnie uważa za służącą bo jedyna z nią zostałam. No i jeszcze David i Philip, ale oni doszli później David zakochał się w niej, a ona zawsze miała z tego niezły ubaw, dlatego go przyjęła do bandy. No a Philip to jego przyjaciel od dziecka więc są razem.

-Wow! Przykra historia jeśli chodzi o tatę Angie, ale to nie oznacza, że ma z przyjaciół robić sługi.

-Tylko proszę, nie mów nic. Ty nie wiesz nic o tej historii. Jedynymi osobami, które wiedzą to ja i David bo kiedyś podsłuchał naszą rozmowę. Angelina nie wie, że on to słyszał bo obiecałam mu, że nic jej nie powiem- Gabriela.

-Nie wiem co ci poradzić. To serio trudna sytuacja. Ale myślę jednak, że powinnaś w końcu się postawić. Nie możesz tak całe życie.

-Ja wiem. Zbieram się już od kilku lat. Jednak gdy mam zacząć to wycofuję się.

-Wiem to trudne. Ale musisz.

-Dziękuję ci Julia za tą rozmowę. Jedyna mnie rozumiesz- Gabi przytuliła przyjaciółkę.

-Nie ma za co. Pamiętaj na mnie możesz zawsze liczyć.

-Przepraszam cię. Muszę już iść.- Gabriela.

-No, ja też. To do zobaczenia- Julia.

-No papa.

Julka wróciła do domu. Była 15.

-Widzisz jestem punktualnie- zaśmiała się z drzwi od kuchni.

-Super, siadaj do stołu- Patryk.

Po obiedzie nastolatka poszła do siebie, aby przygotować się do wyjścia.

*Dzwonek do drzwi*

Patryk poszedł otworzyć.

-Dzień dobry. Jest Julia?- z wielkim uśmiechem na twarzy zapytał blondyn.

 -Dzień dobry. Tak, tak jest. Proszę wejdź- pokazał ręką na dom.

Julia zbiegła po schodach.

-O cześć! Już jesteś?- mówiła zadyszanym głosem.

-No już jest 16- zaśmiał się.

-No to idziemy!- Julia.

-Kiedy wrócisz?- zapytał dalej zszokowany Patryk.

-Nie wiem, to papa.

-Do widzenia- Niall.

-Do widzenia, do widzenia.

***

-Twój tata chyba nie wiedział, że się mamy spotkać- śmiał się Niall.

-On nawet nie wiedział, ze ja ciebie znam- również się zaśmiała.

-To gdzie masz ochotę iść?

-Obojętnie. Możemy nawet posiedzieć w parku.

-To może pójdziemy… wiem na lody!

-Jasne.

***

-Dzień dobry po proszę dwa lody o smaku… Jaki chcesz?

-Czekoladowy- Julia.

-Dwa czekoladowe, dziękuję- Niall.

-Ile one kosztowały?

-4.

-To masz 2.

-Przestań weź to- Niall odepchnął rękę dziewczyny.

-Ale…

-Żadnych ale.

Usiedli na ławce w parku i zaczęli rozmawiać o różnych rzeczach.

-Ubrudziłeś się- Julia się zaśmiała.

-Gdzie?- zaczął przecierać twarz Niall.

-Pokarz tą chusteczkę- wyrwała mu z ręki i zaczęła czyścić.

-Dziękuję- Niall.

-Nie ma za co. Polecam się na przyszłość.

Po zjedzeniu lodów poszli na spacer.

-Ładnie tutaj- Julia.

-Zawsze tu przychodzę gdy chcę pomyśleć i być sam- Niall.

-Chcesz być teraz sam?- zaśmiała się Jula.

-Nie, nie. Jest idealnie.

-Niall?

-Tak?

-Zaśpiewasz mi coś?

-Jasne. Co chcesz?

-Hm. Może… You and I ?

-No ok.

Poszli w pewne miejsce. Było tam duże drzewo, którego gałęzie zwisały w dół. Weszli między nimi i usiedli pod drzewem. Niall zaczął śpiewać, a Julia cały czas go obserwowała.

-Znasz tekst?

-No jasne, że znam to jedna z moich ulubionych piosenek- Julia.

-To zaśpiewajmy razem!

-No dobra.

Super wyszło- Julia przytuliła Nialla.

Zaraz potem się odsunęła i odwróciła głowę w inną stronę.

-Przepraszam, ja nie powinnam.

-Nic się nie stało. To może teraz coś innego?

-Alive?

-Jasne.

Siedzieli tak i śpiewali przez jakąś godzinę.

-Super tu jest. Aż mi się nie chce wracać do domu. Miło z tobą spędzać czas- Julia patrzyła na Nialla siedząc obok.

-Wzajemnie. Bardzo miło z tobą się śpiewa. Masz śliczny głos- Niall.

-Serio tak myślisz? Mam wrażenie czasami, że wyję do księżyca- zaśmiała się dziewczyna.

-Zdaje ci się.

Patrzyli sobie w oczy przez chwilę. Zaraz potem zaczęli się do siebie zbliżać. W pewnym momencie ich usta złączyły się. Gdy odsunęli się od siebie patrzyli w ziemie i śmiali się.

-Julia, czy chciałabyś zostać moją dziewczyną?- zapytał nagle Niall.

-No wiesz… Tak chciałabym- uśmiechnęła się.

Wrócili do domu dziewczyny trzymając się za rękę. Niall nie poszedł do siebie. Siedział do późnego wieczoru u Julki. Dziewczyna poznała rodziców z chłopakiem, lecz później co nieco żałowała.

-Przepraszam cię za nią!- posmutniała odprowadzając Niall’a do furtki na podwórku.

-Nic się nie stało.

-Ona jest po prostu na mnie obrażona i twierdzi, że nie jestem jej córką. Długa historia, może kiedyś ci opowiem.

-Jasne. To do zobaczenia- Niall.

-No pa.

Znów się pocałowali, po czym chłopak poszedł do siebie. O wszystkim opowiedział chłopakom.  A Julia na kolejny dzień umówiła się z Emily aby wszystko jej powiedzieć. Chcieli również spotkać się wszyscy w siódemkę i poznać się.

Jak myślicie… związek Nialla i Julii będzie udany? Emily polubi chłopaka przyjaciółki? Czy Gabi postawi się przyjaciółce? Zostańcie do dalszych rozdziałów.

ROZDZIAŁ 5

Cześć!
Przepraszam za tak długą nieobecność. Niestety szkoła i nauka zajmuję mi czas wolny :\ Mam nadzieję, że mnie rozumiecie. Jestem z piąteczką. Mam nadzieję, ze wam się spodoba. Proszę również o pozostawienie po sobie śladu.

*U Angie*

-Co ja mam zrobić?- mówi sama do siebie siedząc w fotelu i patrząc w telefon Angelina.

 Po wielu minutach namysłu wykręciła numer do Davida i zadzwoniła.

***

-Wiedziałem ,że zadzwonisz- David śmiejąc się.

-Dav, przemyślałam twoją propozycję. Bądź pod barem o 19. I zadzwoń do reszty żeby przyszli też- powiedziała, po czym się rozłączyła.

*U Julii*

Nastolatka od godziny siedzi przed komputerem i szuka ciekawostek na temat Nialla.

-Nie wierzę, że ja to robię! Jeszcze jakiś czas temu nawet bym nie spojrzała na jego zdjęcie.- mówi sama do siebie Julia.

Zadzwonił telefon. Była to Angelina.

-Tak?- Julka.

-Idziesz z nami czy nie?- Angie.

-Przecież ci mówiłam, że nie. Ty z resztą też mówiłaś, że zmienisz się- zdenerwowanym tonem powiedziała Jula.

-Raz jak pójdę nic mi nie będzie!

-Angie! Tak to ty nigdy z nałogu nie wyjdziesz. Zostanie ci tylko odwyk!

-Bez przesady. Idziesz czy nie?

-Nie. Tobie też bym tego radziła.

-To cześć- Angie się rozłączyła.

-Co za… Najpierw chce pomocy a jak doradzam jej to ma to w dupie- wkurzyła się Julia.

Zaraz po rozmowie wstała od komputera i podeszła do szafy. Przebrała się, po czym wyszła z pokoju.

-Gdzie idziesz?- Patryk.

-Niedługo wrócę.

-Nie mam zamiaru cię odbierać z komisariatu!

-Nie będziesz.

Wyszła.

Poszła do klubu w którym byli Angie, Dav, Gabi i Feel.

-O proszę, kto do nas zawitał?- z głupim uśmieszkiem powiedział Dav pijąc drinka.

-Julia? Przecież miałaś dzisiaj nie iść z nami!- zdziwiła się Angelina.

-A jest jakiś problem w tym, że przyszłam?

-Nie ma.

-A tak serio po co przyszłaś? Coś się stało?- Gabi.

-Nie. Chciałam po prostu zobaczyć, czy Angie posłucha rady. Czy jak zwykle postawi na swoim. Zrobiła co zwykle robi- Julia.

-I dobrze. To moje życie- Angelina.

-To następnym razem nie  pytaj o rady i nie udawaj załamanej psychicznie. Bo ja chcę ci pomóc a ty potem i tak masz to głęboko w dupie!

-Weź ty idź już może do domu- wstała aby iść do baru Angie- Może tatuś czeka aby ci soczek dać, bo wódki ty nie pijesz- zaśmiała się.

Julia od razu zareagowała i pchnęła koleżankę tak, że ona poleciała na ziemię.

-Co? Juleczka się wkurzyła?- wstała, po czym również pchnęła ją Angie.

-Zostaw mnie!

-Bo co? Poskarżysz się?

-Nie interesuj się co zrobię!

-Jaka wyszczekana…. Hm jak nigdy!- Angie.

-Widzisz! A co myślisz, że tylko ty tak potrafisz? Udajesz tylko taką silną z zewnątrz. W środku jesteś miększa od waty!- Krzyczała Jula.

-Coś ty powiedziała- przepchnęła ją do ściany Angie.

-To co słyszałaś!

Ludzie zaczęli patrzeć na nie. Nie zwracały na to uwagi. Bardziej zajmowały się kłótnią. Julia nawet nie zauważyła, że w rogu siedzi Harry, Liam i Niall.

-Puść mnie!- Wyrwała się.

Dziewczyny stały naprzeciwko siebie i patrzyły sobie w oczy. Angie po chwili uderzyła Julię w twarz. Nastolatka zrobiła po chwili to samo. Zaczęły się szarpać, pchać. A ludzie tylko patrzyli.

-Co tu się dzieję!?- przyszedł barman.

-Znowu wy?- zapytał rozdzielając je.

-Jakiś problem?- Angelina.

-Tak! Wy jesteście moim problemem! Jak często będziecie robić zamieszanie w moim klubie?

-Jak będzie się nam podobać!- Julia.

-Mam znów zadzwonić na policję?

-Se dzwoń!- Angie.

Dziewczyny się rozeszły. Angie wróciła do stolika. Julia przy drzwiach się zatrzymała i odwróciła w stronę znajomych.

-Pamiętaj Angie! Ja jeszcze nie skończyłam. Nie odpuszcze ci tych wszystkich lat co mi w życiu spieprzyłaś!- powiedziała i wyszła.

*Przy stoliku chłopaków*

-Niall gdzie idziesz?- Harry.

-Słuchajcie nie chcę mi się dzisiaj tu siedzieć. Wracam do domu. Do jutra- powiedział i wyszedł.

*Pod domem Julii*

-Poczekaj!- krzyknął Niall.

Odwróciła się.

-Co ty chcesz?- zdziwiła się.

-Przepraszam, że cię nachodzę. Może chciałabyś się gdzieś przejść?- Niall.

Dziewczyna spojrzała po drzwiach.

-No niech ci będzie- powiedziała.

Szli pustym chodnikiem. Była już 22.

-To jak. Może opowiesz mi choć coś o sobie?- Niall próbował zacząć rozmowę.

-Co chcesz wiedzieć?

-Choćby imię?

-Julia.

-Ile masz lat?

-18.

-Miło w końcu coś o tobie wiedzieć. Wtedy jak zwichnęłaś tą kostkę to nie byłaś za bardzo rozmowna- zaśmiał się Niall.

-Miałam po prostu problemy. Znaczy dalej je mam. No może trochę mniejsze… przynajmniej trzeźwa chodzę od jakiś dwóch dni. Liczy się prawda?- zaśmiała się i spojrzała na Nialla.

-Tak- również śmiał się blondyn.

-Gdzie idziemy?- Julia.

-Może pochodzimy po prostu po mieście?- Niall.

-Jasne. To teraz ty powiedz coś o sobie.

-To nie znasz mnie?- lekko się zdziwił.

-No nie za bardzo- udawała że nic nie wie. W końcu siedziała dzisiaj przed komputerem i szukała informacji. No ale nie przyzna się do tego.

-No dobra. To jestem Niall. Mam 20 lat. Jestem Irlandczykiem. Lubię grać na gitarze oraz kocham śpiewać.

-Rozwinąłeś się- zaśmiała się.

-A to ty teraz maturę piszesz prawda?- Niall.

-Nie- Julia.

-Jak to nie?

-Zawaliłam szkołę. Muszę za rok powtarzać klasę- Julia.

-Współczuję.

-Wiesz przynajmniej zdawałam jakoś w wcześniejszych klasach. Bo powinnam nie zdawać od ok. 3 lat?

-Matko. To co ty robiłaś? Jak mogę zapytać oczywiście.

-Tylko się nie śmiej. Któregoś dnia zakolegowałam się z Angie i jej bandą. Zaczęłam z nimi imprezować, pić , palić i co najgorsze zdarzało się ćpać. Zazwyczaj zgarniała mnie wieczorem policja i zawoziła do domu. Albo co gorsza na komisariat. Olałam przyjaciółkę i rodzinę. Tata i Emily mi wybaczyli. Mama niestety nie chcę mnie znać- Julia.

-Przykro mi. A takie pytanie. Kto to Emily?

-Moja przyjaciółka- Julia.

-A. Dobrze wiedzieć. No widziałem ostatnio jak cię zgarniali. Dzisiaj też słyszałem jak cię dobrze znają w tym barze. Nieciekawa historia.

-Pewnie dzisiaj jest nasze pierwsze i ostatnie spotkanie- zaśmiała się Julia.

-Niby czemu?

-Wątpię żebyś chciał się zadawać z taką jak ja.

-Nie. Wręcz przeciwnie.

-Serio?

-No. Daj mi swój numer telefonu!- Niall.

-Jaki rozkaz- zaśmiała się nastolatka. Po czym podyktowała numer.- Teraz dawaj swój!

Niall również podał.

-Dzięki, że mnie odprowadziłeś. Muszę już iść bo późno. To do zobaczenia.

-No na razie.

***

Julka weszła do domu. Była północ. Patryk wyszedł z salonu.

-Gdzieś ty była? Znów szlajałaś się po barach?

-Nie. Znaczy byłam na chwilę, ale to na rozmowę. Nie piłam nic nie martw się- powiedziałą i poszła na górę.

Poszła do łazienki się wykąpać. Zaraz potem położyła się do łóżka.

Dostała sms-a.

Była to Gabi.

„Dobrze zrobiłaś… chciałabym być taka odważna jak ty”

„Nie rozumiem. Może spotkajmy się jutro?”- odpisała Julia.

„Dobra. Bądź w parku o 12”

„No dobra”

Położyła się.

Znów dostała sms-a.

-Gabi co znowu- zaśmiała się mówiąc do siebie.

„Dobranoc” – tym razem napisał Niall.

„Dobranoc, dobranoc”- odpisała.

Znów się położyła.

-Hm… Może jednak coś z tego będzie- uśmiechnęła się i położyła.

PS: Jak myślicie? Co zrobi Gabi? Będzie dalej niewolnicą Angie, czy raczej postawi się? A między Nialle, a Julią będzie coś więcej? Zostańcie ze mną a dowiecie się wszystkiego.

                                                                                                                                    ~Maddie